Hallo!

Heel gaaf om zo in de sneeuw terug te komen. Het cliché is waar, het is nu echt wennen aan de kou en ’s avonds is het hier ook erg stil zo zonder verkeer en kamergenootjes. Alleen de muggen missen we zeker niet ;).

Onze laatste week hebben we heerlijk genoten. We begonnen de week met een tripje naar Namogongo in het noorden van Kampala. Hier hebben we het project bezocht van vrienden van Hannahs familie. Door hen kwamen we op het idee voor onze reis naar Uganda. Heel bijzonder om rond te lopen over het terrein met basisschool, middelbare school, volleybal velden, het andere Doingoood huis en Nafasi babyhome. Wat een verschil met Kampala. De rust, ruimte, natuur, aapjes in de tuin. Binnen de poorten van de compound heeft iedereen wat te doen, heeft een baan of gaat naar school. Tof ook om Didas te ontmoeten. Hij wordt gesponsord door Hannahs ouders om daar te wonen en naar school te kunnen. We zijn bij zijn geschiedenis en scheikunde les geweest. Het was vooral erg warm, maar ook best interessant. Op de terugweg naar ons huis hebben we ons eerste ritje in een Matatu (busje) gehad. Na alle verhalen over dit busje viel de reis ons alles mee. Voor 2000 shilling ben je zo in downtown Kampala, wat ook een gave ervaring was om even rond te kunnen lopen. Al krijg je daar moeilijk een boda voor minder dan 4000 shilling; ‘It is far. There is too much traffic’.

Dinsdagavond is Hannah nog lekker gaan salsa dansen en donderdagavond hebben we met de meiden van ons Doingoood huis een gezellige saying-goodbye-pannenkoekenavond gehouden. Op ons project gaven we deze week ons laatste lesje en hebben we de rompertjes nog kunnen versieren. Het was echt genieten om gewoon lekker creatief bezig te zijn met de meiden. Dat was een van de meest bijzondere momenten op ons project.

Vrijdagochtend was het tijd om afscheid te nemen. We hadden voor alle meiden een foto uitgeprint met een persoonlijk berichtje. We verwachtten niet zoveel van het afscheid, want voor ons gevoel doen ze daar niet echt aan. Als de meiden terug gaan naar hun familie, dan gaan ze gewoon, zonder special goodbye. Toch werden we vrijdag verrast door een goodbye song door aunty Faith ‘what should we do, what should we do? You are leaving for sure, what should we do?’, inclusief dansje. Heel hartverwarmend! Ook kwam onze Doingoood coördinator Frank ons nog bedanken met een oorkonde en hoorden we van iedereen dat we nog langer moesten blijven. Heel bijzonder om zo afscheid te kunnen nemen.

Heel blij waren we ook met het feit dat we niet alleen op reis moesten, maar dat we ook de reis weer samen konden doen. De taxi was een uur te laat, maar gelukkig kende hij wat binnendoor weggetjes naar Entebbe, waardoor we ons vliegtuig prima hadden gehaald. Als afsluiting hebben we nog een Afrikaanse romantische komedie gekeken in het vliegtuig. Heel gek om te realiseren dat het nu echt alweer voorbij is.

We hopen dat we de positieve dingen aan het leven in Uganda kunnen doorvoeren in ons leven hier. Dat we de tijd hebben voor elkaar en elkaar kunnen inspireren en voor gezelligheid. Al is dat wel wat lastiger, omdat hier niet iedereen elkaar dagelijks ontmoet op straat, maar er weer agenda's bijgepakt moeten worden. Voor ons beginnen nu weer nieuwe avonturen, Ieke gaat eerst maar eens op zoek naar werk en Hannah gaat al snel naar Stockholm om daar te werken.

Liefs!